صحیفۀ سجّادیه مجموعه ای از ادعیه و مناجات های امام چهارم، علی بن حسین زین العابدین(ع) است. دو صحیفه موجود است: یکی صحیفۀ صغیره، که نزد زیدیه معتبر است، و شیعۀ امامیه آن را صحیفۀ ناقصۀ سجّادیه می خوانند، و دیگری صحیفۀ کبیره که مشتمل بر 54 دعاست و به نام صحیفۀ کاملۀ سجّادیه معروف است و راوی آن نجما لدّین بهاءالشرف علوی است. نخستین راویان صحیفه نیز فرزندان امام سجّاد(ع) یعنی محمد بن علی و زید بن علی بوده اند. امام محمدباقر(ع) این ودیعت را به فرزند خود امام جعفرصادق(ع) سپرده اند و زید بن علی آن را به فرزند خود یحیی بن زید داده است. متوکل بن هارون کسی است که با یحیی بن زید دیدار کرده و یحیی چون پیشگویی شهادت خود را شنیده صحیفه ای را که در نزد او بوده به متوکل داده است تا به مدینه ببرد. سرانجام هم به دست راوی، بهاءالشرف علوی، می رسد. این ترجمه از روان شاد عبدالمحمّد آیتی است که به زبان سلیس و روان و با استادی تمام برگردانده شده است.