اسطوره،بیان نمادین (چاپ هفتم)

در ایران پیشینه اسطوره به هزاره پنجم پیش از میلاد مسیح می‌رسد و نخستین جلوه آن، باور به «ایزدبانو مادر» است که پیکره‌اش در میان آثار و نقوش سَیلک، در کنار نقش‌های نمادینِ آب، مار، خورشید و ماه بر سفالینه‌های زیبای چند هزار سالۀ ایرانی یافت شده است.

اسطوره عبارت است از روایت یا جلوه‌ای نمادین درباره ایزدان، فرشتگان، موجودات فوق طبیعی و به‌طور کلی جهان شناختی که یک قوم به منظور تفسیر خود از هستی به کار می‌بندد؛ اسطوره سرگذشتی راست و مقدس است که در زمانی ازلی رخ داده و به گونه‌ای نمادین، تخیلی و وهم‌انگیز می‌گوید که چگونه چیزی پدید آمده، هستی دارد، یا از میان خواهد رفت، و در نهایت، اسطوره به شیوه‌ای تمثیلی کاوشگر هستی است. اسطوره از کهن‌ترین ایام در زندگی انسان وجود داشت و کارکردی اجتماعی ایفا می‌کرد. اسطوره تفسیر انسان نخستین از جهان و طبیعت بود و بیشتر جنبه نظری )تئوریک) تفکر انسان باستانی به شمار می‌رفت؛ در حالی که آئین‌ها و شعائر، جنبه علمی آن بود.

مهم‌ترین کارکرد اسطوره این است که با مطالعه آن، ما با یک ملت، تاریخ تمدن، فرهنگ، اندیشه و سیر پیشرفت آن ملت آشنا می‌شویم و از اسطوره می‌توانیم در ادبیات و هنر استفاده کنیم. در واقع شناخت اسطوره به معنی درک سرچشمه و خاستگاه هر چیز است. کتاب «اسطوره، بیانِ نمادین»، دربارۀ اسطوره‌شناسی و شناخت اسطوره‌های ایرانی است.

این کتاب در ده گفتار تنظیم شده است. «اسطوره، بیانِ نمادین»، دیباچه‌ای بر اسطوره‌های هند و ایرانی، اسطوره آفرینش، نوروز جلوه‌گاه اسطورۀ آفرینش، میتره در اساطیر هند و ایرانی، میتره در اوستا، ایزدمهر در نوشته‌های پهلوی، اسطوره آداپا نخستین انسان، هادینگوس حماسه‌ای ملی، اسطوره‌های گنوسی عناوین این گفتارها را تشکیل می‌دهند. در انتها نیز کتابنامه قرار دارد.

چاپ هفتم این کتاب در 340 صفحۀ وزیری، شمارگان 500 نسخه و با قیمت 120.000 تومان توسط انتشارات سروش در اختیار علاقمندان به مباحث این حوزه قرار گرفته است.