اگر بخواهیم در شعر پس از نیما به دنبال سبک های شناخته شدۀ شعر فارسی بگردیم، به یقین، شعر سهراب سپهری به اعتبار عملکرد ظریف و دامنه دار قوۀ خیال و نقش آفرینی هایی ذهن و پیچ وتاب های زبان، به شعر سبک هندی تعلق خواهد گرفت. بیدل دهلوی نیز، میراث دار صائب و اقمار او در سبک هندی است و گرچه زبانش چندان پیچش دارد و معانی اش چندان تو درتوست که شعرش «بی معنی » می نماید، اما شعر سپهری با شعر او مشابهت های فراوان دارد. بیدل و سپهری هر دو در فضایی دم می زنند که سرپناهش سوررئالیسم پیشرفته است. بیدل، سپهری و سبک هندی، پژوهشی در حوزۀ ادبیات تطبیقی است که با زبانی دلنشین و سبکی خواندنی، پیوستگی ها و مانندگی های دو شاعر را نسبت به هم، به ما نشان می دهد.