آنجا که کبوترها می‌میرند

انسان ها و کبوترها شباهت های بسیاری به هم دارند. به عبارت بهتر، این‌پرندگان دوست‌داشتنی دارای همان ویژگی های وفاداری، محبت، عشق، شجاعت، اراده و غروری هستند که انسان ها به‌هنگام تعالی خود احتمالاً‌از ‌‌داشتن آن‌ها به خود می بالند. آ‌ن‌ها اگر لحظاتی دست به حسادت، دعوا و‌‌پرخوری بزنند باید بخشیده شوند، چرا که گناهشان کوچک است. در واقع ما‌‌ انسان ها را هم باید بخشید. اگر دقیق تر بنگریم، در برخی موارد آن ها هم‌ ما‌را شرمنده می‌کنند. این پرندگان وقتی با کسی رفاقت کردند، دیگر تا‌پایان عمر، مگر به زور، از او جدا نمی شوند. وقتی وظیفه ای به آن‌ها محول‌شود، مثلاً در مسابقه ای طولانی شرکت کنند، چنان استقامت و پشتکاری از خود نشان می‌دهند که تنها انسان های والا با رغبت به آن تن می‌دهند. احتمالاً گروهی بر این عقیده‌اند که آن‌ها جز پیروی کورکورانه از غرایز‌خود کار‌‌دیگری انجام نمی‌دهند. شاید چنین حرفی در مورد ما هم درست‌باشد...داستانی تراژیک در مورد کبوترها که در قالب خاطرات نویسنده با‌ پدربزرگش بیان شده است.