فلسفۀ هستی سیال

ذات جهان هستی و انسان، سرشار از سیلان و حیات است اما روش شناسی حاکم بر اندیشه های فلسفی و علمی عصر جدید اساساً از درک این سیلان فارغ است و روح و حرکت را از جهان و انسان می گیرد و نوعی جبر و ایستایی را به ارمغان می آورد. درحالیکه برای رسیدن به این حقیقت سیال باید همدلانه با آن زیست و در درون این اقیانوس ژرف غوطه ور شد و غواصی کرد، وگرنه با تماشای حقیقت از دور نمی توان به درکی واقعی از آن رسید. مؤلف در این اثر، با توصیف و تحلیل آراء انقلابی برگسن، نگریستن به جهان و انسان از زاویه ای دیگر را پیشنهاد می کند و این نگرشِ نوین، ما را از فضای غفلت زای برخاسته از تمدن مادی گری عصر جدید بار دیگر به ساحتی معنوی و عارفانه می برد که بی  واسطه به سرچشمۀ هستی متصل است. آراء فیلسوف فرانسوی هانری برگسن (1941 - 1859) را می توان زمینه ساز اندیشه های سنت گرایانۀ متفکرانی همچون رنه گنون، فریتهوف شوان، سیدحسین نصر و مارتین لینگز دانست که جملگی مسلمان بوده اند و از منتقدان تمدن کمی تگرا و تقدس زدای غرب بعد از دوران نوزایی به شمار می آیند.