بیش
از هزار سال است که افراد زیادی از جُحا نام برده اند. بعضی او را احمق می دانسته‌اند
و بعضی ها می گفتند که او خودش را به حماقت زده است و با این کار می خواهد به مردم
چیزهایی بیاموزد. مردم از زبان او حرف های شیرین و کم‌یاب نقل می کردند و بعد از
او نیز برایش لطیفه و حکایت بسیاری ساخته اند. درباره نام او نظرهای زیادی وجود
دارد اما از شواهد برمی‌آید که جُحا هم‌ریشه جاحی به معنی "ایستاده" و
"زیرک در کار" است. او در ترکیه با نام خواجه نصرالدین، و در ایران با
نام ملانصرالدین مشهور است. در مناطق دیگر با نام های جاهان، جیوکا، جیوفا، جورج،
جوهه، جهیور و رحا معروف است. در هر حال، بسیاری از لطیفه هایی که این روزها می
خوانیم و می شنویم لطیفه های جُحا بوده است.
مهم
این است که ما هر شوخی را جدی بگیریم. لطیفه ها فقط برای خندیدن نیستند بلکه برای
فکر کردن هم هستند. لطیفه ها می توانند خلاقیت های ما را رشد دهند و ضمن سرگرم
کردن ما به منزله ابزاری ادبی در گفتارهای ما مورد استفاده قرار بگیرند. لطیفه های
جُحا به زبان های مختلف دنیا ترجمه شده، و در کشور ما نیز به همت دکتر احمد مجاهد
به فارسی برگردان شده است.